Κοινωνική Αποδοχή

Τα αποτελέσματα των    εφαρμογών της βιοϊατρικής και της βιοτεχνολογίας επηρεάζουν τις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων και επιδρούν στη διαμόρφωση νέων κοινωνικών θεσμών,  μεταβάλλοντας    τις αναπαραστάσεις και τις κοινωνικές σημασίες για το άτομο και τη συγγένεια, την αρρώστια και τη θεραπεία, τη ζωή και το θάνατο.   Ανέκαθεν απασχολούσε τις κοινωνίες η αναπαραγωγή της κοινωνικής ομάδας και όχι μόνο του ατόμου, για αυτό οι κοινωνίες επινόησαν τρόπους για την εξασφάλιση της βιολογικής και κοινωνικής τους συνέχειας και όλες τους υιοθέτησαν,  κατά την αντιμετώπιση των προβλημάτων «βιολογικής δυστυχίας» του ανθρώπου, την επί του βιολογικού πρωτοκαθεδρία του κοινωνικού και της νομικής ρύθμισης δίνοντας πολυάριθμες λύσεις,  με μοναδική εξαίρεση την αναπαραγωγική κλωνοποίηση.  Η κοινωνία τροποποιεί και μεταβάλει τους κοινωνικούς θεσμούς.  Εκεί που ήταν η παλιά νόρμα θα τεθεί η καινούργια. Όμως, η διαμόρφωση των νέων θεσμών, των ηθικών επιταγών και των νομικών κανόνων δεν είναι απόλυτα προϊόν της συμμετοχής των πολιτών σε επιλογές και αποφάσεις για θεμελιώδη κοινωνικά ζητήματα,  όπως η ανθρώπινη αναπαραγωγή και η κλωνοποίηση.  Οι Ανεξάρτητες Επιτροπές και Αρχές δεν μπορούν να αναπληρώσουν τη συμμετοχή των πολιτών στις διαδικασίες μιας δημοκρατικής κοινωνίας.  Η δημόσια συζήτηση ως προς τα βιοηθικά ερωτήματα που θέτουν οι εφαρμογές της βιοϊατρικής και της βιοτεχνολογίας    άνοιξε υπό την πίεση των γεγονότων και των νέων πρακτικών με αποτέλεσμα να διατυπωθούν αντικρουόμενες απόψεις μεταξύ  «τεχνοφίλων»  και «τεχνοφόβων» που οδήγησαν τον κοινωνικό κόσμο στην αναζήτηση πλαισίου αναφοράς,   αρχικά κανόνων ηθικής  και στη συνέχεια κανόνων δικαίου.  Τα προβλήματα από τις παραπάνω εφαρμογές που συσσωρεύονται σταδιακά απαιτούν μια συνολική και ανοικτή αντιμετώπιση,  καθώς η περίοδος της αυτορρύθμισης με εύκαμπτους δεοντολογικούς κανόνες ή της συμφωνίας με συμβατικές πρακτικές και της αναμονής του νομοθέτη, εν όψει των επιστημονικών εξελίξεων, έχει περάσει οριστικά.   Η δεκαετία του 90 αποτελεί ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα. Με σημείο εκκίνησης το ζήτημα του επιτρεπτού η όχι της κλωνοποίησης, φαίνεται να γίνεται    το πέρασμα από τη βιοηθική στο βιοδίκαιο, καθώς και από διατάξεις ελαστικού δικαίου  (soft law) σε διατάξεις αυστηρού δικαίου  (hard law)  τόσο στις εθνικές όσο και στη διεθνή έννομη τάξη. Αποτέλεσμα αυτού είναι η απαγόρευση της αναπαραγωγικής κλωνοποίησης από το σύνολο των νομοθεσιών.